Mijn God

Mijn God

Ik was met een vrouw in gesprek over problemen die ze had. Ik vroeg haar van wie ze steun kreeg. “Van God.” zei ze.
Ik dacht: Van God? Wat moet ik in hemelsnaam met God? Het werd tijd dat ik ging uitzoeken wat God voor mij betekent.

Het eerste beeld dat bij me opkwam was de God uit mijn jeugd, uit mijn Rooms Katholieke opvoeding. Ik ben kort na mijn geboorte Rooms Katholiek gedoopt. Mij werd verteld dat deze doop ervoor zorgde dat ik uitverkoren werd voor een mogelijke plekje in de hemel na mijn dood. Wie niet gedoopt was kon naar zo’n plekje fluiten.

Deze God uit mijn jeugd wilde geëerd worden met alle pracht en praal van de kerk, met rituelen en gebeden. En deze God was een man, net zoals de priesters in de kerk mannen waren!

Hij was een dwingende God van regels, van de tien geboden en altijd lief moeten zijn. Ik leerde dat ik mijn andere wang moest toekeren als iemand mij zou slaan en dat, als ik als de Barmhartige Samaritaan zou leven, ik dan een goed mens zou zijn. Als ik zou zondigen, zou ik na mijn dood in de hel terecht komen, of als het meezat in het vagevuur.

Deze God zorgde ervoor dat mijn ziel zwart werd van zonden die ik begaan had. Ik snapte er niets van omdat ik nooit expres slechte dingen deed. Ik moest mijn zonden overdenken en berouw tonen. Na een aantal Onzevaders, Weesgegroetjes en een toverspreuk van de pastoor was mijn ziel opeens weer wit.

Ik was doodsbang voor deze God omdat hij altijd toekeek, altijd zag wat ik deed en dacht en alles over mij wist. Alle nare dingen die mij overkwamen waren de straf van God. Deze God liet me bidden voor een beter leven, maar ook liet Hij mij passief wachten en hopen op zijn genade. Ik voelde mij een willoos en weerloos slachtoffer. 

Als er nu een God voor mij zou zijn, hoe zou deze God er dan uitzien?

Deze God zou man noch vrouw zijn, en toch staat deze God voor het mannelijke en het vrouwelijke in mij. Deze God is de wetten van de natuur. Het is de kracht die mij drijft om te leven waarvoor ik geboren ben. Het is de weg die ik moet gaan. Het is de manier waarop ik handel. Het is de waarden die ik heb en de zin die ik aan mijn leven geef. Het is rust en inspiratie.

Het is geven wat ik zelf zou wensen te ontvangen. Het is met anderen omgaan zoals ik zou willen dat ze met mij omgaan. Het is luisteren en inleven en van daaruit kunnen vergeven.

Het is onderzoeken en groeien. Het is mild zijn naar mezelf. Het is vrij zijn om te kiezen. Het is naar mezelf kijken en zien wie ik werkelijk ben. 

Het is waarnemen wat is. Het is zonder oordeel zijn over mezelf en over anderen. Het is doen wat nodig is. Het is plezier hebben, lol hebben, pret maken!

Het is herkennen en er mogen zijn van al mijn angsten en twijfels. Het is mijn zoektocht naar liefde voor mijzelf en de wereld. Het is mijzelf accepteren in wie ik ben en door wat mij gevormd heeft. Het is vallen en opstaan, doorgaan en vergeven. Het is in vrede komen met mezelf en daardoor in vrede komen met de wereld.

Ans Breetveld