Dit is één van mijn lievelingsgedichten van Toon Tellegen.

Soms, een enkele keer...

Soms, een enkele keer, 
met heel veel moeite en voornamelijk toevallig, 
lukt het iemand 
om met beide armen zijn verdriet te omvatten. 
Hij tilt het op 
Laat de deur niet op slot zijn nu.. 
Hij duwt hem open met zijn knie 
en loopt met grote breedsporige passen naar buiten. 
Kijk uit! roept hij 
want het verdriet is zo groot dat hij er niet overheen kan kijken, 
en doorzichtig is het nooit. 
Ver weg, in een sloot of op een drassige plek 
onder populieren 
of achter een scheve schutting tussen autobanden, 
speelgoed, resten van een vuur, 
gooit hij het neer

en fluitend loopt hij terug naar huis.

Toon Tellegen, 
Uit "Als wij vlammen waren", 
Querido Amsterdam 1996

De uitnodiging, geïnspireerd door Oriah Mountain dreamer,
oude wijze indiaan, mei 1994
Uit: Spirituele intelligentie – Danah Zohar & Ian Marshall

De uitnodiging

Ik wil niet weten hoe je in je levensonderhoud voorziet.
 

Ik wil weten waar je naar hunkert, ik wil weten of je durft te dromen van de  vervulling van je verlangen.
 

Ik wil niet weten hoe oud je bent.
 

Ik wil weten of je voor gek durft te staan uit liefde, ter wille van je dromen, ter wille van het avontuur van in leven zijn.
 

Ik wil niet weten welke planeten in conjunctie staan met jouw maan.
 

Ik wil weten of je het centrum hebt bereikt van je smart, of de verraderlijke kanten van het leven je hebben geopend of dat je je levenslust hebt verloren en je je hebt afgesloten uit angst voor nog meer pijn! Ik wil weten of je bij je pijn kunt zijn, de mijne of de jouwe, zonder iets te doen om die te verbergen of te laten verdwijnen. Ik wil weten of je bij vreugde kunt zijn, de mijne of de jouwe, of je uitbundig kunt dansen en of je extatisch kunt zijn tot in de toppen van je vingers en de puntjes van je tenen, zonder ons te waarschuwen voorzichtig of reëel te zijn of te denken aan de beperkingen van je menselijkheid.
 

Ik wil niet weten of het verhaal dat je me vertelt waar is.
 

Ik wil weten of je een ander kunt teleurstellen om trouw aan jezelf te zijn; of je het kunt verdragen van verraad te worden beschuldigd en geen verraad te plegen aan jezelf.
Ik wil weten of je trouw en dus betrouwbaar kunt zijn. Ik wil weten of je schoonheid kunt zien, al schijnt de zon niet elke dag, en of je je leven kunt laten ontstaan uit de aanwezigheid van God. Ik wil weten of je kunt leven met falen, jouw falen en mijn falen, en toch aan de oever van een meer kunt staan om ‘ja!’ te roepen tegen de zilveren maan.
 

Ik wil niet weten waar je woont of hoeveel geld je hebt.
 

Ik wil weten of je na een nacht van verdriet en wanhoop opstaat, vermoeid, gekwetst tot in je botten, en voor de kinderen doet wat nodig is.
Ik wil niet weten wie je bent of hoe je hier bent gekomen.
Ik wil weten of je met mij in het centrum van het vuur wilt staan zonder terug te deinzen.
 

Ik wil niet weten waar, wat, of met wie je hebt gestudeerd.
 

Ik wil weten wat je innerlijk steun biedt als al het andere wegvalt.
Ik wil weten of je alleen kunt zijn met jezelf en of je in lege momenten werkelijk op je gezelschap gesteld bent.
 

De uitnodiging, geïnspireerd door Oriah Mountain dreamer,
oude wijze indiaan, mei 1994
 

Uit: Spirituele intelligentie – Danah Zohar & Ian Marshall

Het doet niet zoveel pijn om pijn te zijn.

Brief uit het beloofde land

Je kunt gaan waarheen je wilt
maar er zit al weer zoveel terugkeer
in iedere stap en plaatsen van oud zeer
liggen in ieder landschap.

Ik moet al bijna huilen
als de avond in het dal warm
en volmaakt uit de bomen valt
alsof je voorgoed met de dingen
zou kunnen verdwijnen.

Hoe moet ik dat noemen liefje,
het doet niet zoveel pijn om pijn
te zijn, het maakt je niet blij
genoeg om blij te zijn.

Het beloofde land is verboden

Rutger Kopland 1968

Toen ik zestien was ben ik met mijn ouders en mijn zusje op vakantie naar Duitsland geweest en hierlangs gevaren.

Het lied van de Loreley (Lorelei)

Heinrich Heine schreef in 1824 het gedicht De Loreley (Lorelei). In 1837 werd het door Friedrich Silcher op muziek gezet en tegenwoordig is het een van de bekendste Rijnliederen ooit.

Ik weet niet wat het te betekenen heeft
dat ik zo treurig ben.
Een sprookje uit oude tijden
raakt maar niet uit mijn gedachten.

De lucht is koel en het wordt donker,
en rustig vloeit de Rijn langs.
De top van de berg glanst
in de stralen van de ondergaande zon.

De mooie jonkvrouw zit
daar boven, wonderbaar,
haar gouden juwelen flonkeren,
zij kamt haar gouden haar.

Zij kamt het met een gouden kam
en zingt daarbij haar lied.
Dat heeft een wonderlijke,
geweldige melodie.

De schipper in zijn bootje
wordt er weemoedig van.
Hij let niet op de scherpe rotswand,
hij kijkt steeds maar omhoog.

Tenslotte worden schipper en bootje
door de golven verzwolgen.
Dat heeft met haar gezang
de Loreley gedaan.